Wetenschap is tof. Dat weten we allemaal. De geschiedenis bewijst echter dat de wetenschap niet altijd helemaal ethisch werd beoefend. Sommige wetenschappers blijken zelfs echte mafketels. Wij zetten de 8 gekste voor je op een rijtje. Let op deze lijst is shockerend!!!
8. Vladimir Demikhov: de dokter van de tweehoofdige hond
Deze Sovjetdokter liet zijn ‘ontdekking’ in 1954 aan de wereld zien: een tweehoofdige hond. Het hoofd van een puppy was op een Duitse Scheper gezet. De tweede hond deed zelfs een poging om melk te drinken, alhoewel dat niet nodig was. Hij had namelijk alleen een hoofd, geen eigen lijf en al zeker geen maag-darm systeem. De melk drupte dan ook uit zijn bek De twee honden stierven snel, omdat de huid tussen de twee beesten afstierf. Maar Demikhov die deed koppig verder, hij ‘creëerde’ nog 19 van deze beesten in de volgende 15 jaar. Hieronder een filmpje van zijn verschrikkelijke experiment:
7. Stubbins Ffirth: de gele koorts-spuug-drinker
Stubbins Ffirth leefde in de 19e eeuw. Hij was een Amerikaans dokter. Zijn thesis was de volgende: gele koorts is geen besmettelijke ziekte. Om dat te bewijzen, voerde hij volgende test op zichzelf uit. Eerst goot hij met gele koorts geïnfecteerde spuug in zijn open wonden. Daarna dronk hij ook de spuug. Hij werd niet ziek, want gele koorts is niet besmettelijk. Hij bewees zijn stelling dus niet. Later werd ontdekt dat het virus onmiddellijk in de bloedbaan moet worden gespoten. Bijvoorbeeld door de beet van een besmette mug.
6. Johann Conrad Dippel: de echte Frankenstein
Johann Conrad Dippel werd geboren in het slot Frankenstein in 1673 in Darmstadt, Duitsland. Hij zou later de inspiratie vormen voor het boek ‘Frankenstein’ van Mary Shelley. Johann was zeker geen uil. Hij studeerde theologie, filosofie en alchemie. Hij stelde een levenselixir samen die bekend staat als ‘Dippel olie’. Deze was samengesteld uit verschillende delen van dieren, waaronder botten en bloed, die werden gekookt in grote vaten. Sommigen fluisteren dat Dippel hetzelfde deed met lichaamsdelen van mensen. En dat hij experimenten deed om de ziel van het ene lichaam naar het andere lichaam te laten verhuizen, mogelijks met een trechter, een schoonspuiter en veel smeermiddelen.
5. Giovanni Aldini: de lichaamselektrocutie-man
Giovanni was de neef van Luigi Galvani. Die man ontdekte het galvanisme, door te experimenteren met elektriciteit op de poten van kikkers. Zijn neef ging net iets verder met zijn experimenten. Hij voerde ze uit op echte mensenlichamen. En hij deed dat voor een publiek. Hij voerde bijvoorbeeld een voorstelling uit op George Forster, een opgehangen moordenaar. Hij plaatste elektroden op de man zijn rectum. Het gevolg laat zich raden: de dode lichaam zwaaide naar alle kanten nadat de elektrische schokken werden toegediend. Hij hield de elektriciteit ook tegen het gezicht van de overledene: plots popte één van zijn oogleden open. Verschillende toeschouwers dachten dat de man terug tot leven kwam en schreeuwden dat hij terug geëxecuteerd moest worden.
4. Sergei Bryukhonenko: de hondenonthoofder
Lang voordat Vladimir Demikhov zijn experimenten op honden uitvoerde, was er Bryukhonenko. Zijn experimenten leidden tot de ontwikkeling van open hart operaties. Sergei ontwikkelde een machine, de ‘autojektor’ (een hart-long machine). Door deze primitieve machine te gebruiken kon hij de hoofden van verschillende honden ‘levend’ houden. In 1928 liet hij zijn truckje aan een publiek zien. Om te bewijzen dat het hoofd echt nog leefde, klopte hij met een zware hamer op de tafel. Het hoofd knipperde. Wanneer er licht in de ogen werd geschenen, blonken de ogen. Maar wanneer er een blokje kaas in de mond geschoven werd, kwam dat er natuurlijk terug uit. Het publiek kon dit maar matig appreciëren.
3. Andrew Ure, de Schotse slager
Ure was een gerespecteerd dokter, maar hij werd het meest beroemd door zijn experimenten die hij uitvoerde op de dode Matthew Clydesdale op 4 november 1818. Het eerste experiment hield een insnijding in de nek in. Dan werd een incisie gemaakt in de linker heup en een diepe snee in de hiel. Twee stangetjes geconnecteerd door een batterij gaven convulsies aan het lichaam via de insnijding in de heup. Dan werd het tweede stangetje in de hiel geplaatst, waardoor het linkerbeen met zo een kracht stootte dat een assistent bijna werd omvergegooid. Het tweede experiment zorgde ervoor dat het middenrif van de mans borst op en neer ging, alsof hij aan het ademen was. Bij het derde experiment werd een incisie in het voorhoofd gemaakt, waardoor het lijk allerlei gekke bekken trok. Het aanwezige publiek schreeuwde zijn afschuw uit, en sommigen gingen van hun stokje. Het laatste experiment moest het publiek echt laten geloven dat de man nog leefde. Er werd een snee in een wijsvinger gemaakt, de elektriciteit werd aangesloten en de vinger wees naar het publiek. Paniek alom was het gevolg.
2. Josef Mengele: de engel des doods
Joseph Mengele was een SS-er die in het nazi-kamp Auschwitz de gevangenen selecteerde: hij bepaalde wie er naar de gaskamer ging, of wie dwangarbeid moest uitvoeren. Maar hij was ook dokter, en gebruikte de gevangenen naar eigen goeddunken om experimenten op uit te voeren. Hij deed onder andere onderzoek op tweelingen. Na hun overlijden kon hij via dissecties de verschillen vergelijken. Hij voerde operaties uit zonder verdoving. Of hij naaide twee zigeunerkinderen samen, om te kijken of hij er een Siameese tweeling van kon maken. Mengele zelf dacht dat hij belangrijk werk uitvoerde.
1. Shiro Ishii: Puur Slecht
Ishii was een microbioloog in het Japanse leger gedurende de Tweede Sino-Japanse Oorlog. Hij deed experimenten naar biologische oorlogsvoering vanaf 1932. Hij kreeg een gehele unit toegewezen, die bekend stond als unit 731. We maken een lijstje van de misdaden die daar werden gepleegd. Vivisectie op levende mensen (inclusief zwangere vrouwen), verwijderen van ledematen en het bevriezen van lichaamsdelen als de eigenaars daarvan nog leefden, het ‘testen’ van vuur, virussen (zoals syfilis en gonorroe) en vaccinaties op lichamen. De man werd nooit gestraft voor zijn misdaden en stierf door keelkanker wanneer hij 67 was.
