Wat als… Viagra niet bestond?

Sinds 1998 behandelen mannen erectiestoornissen met het blauwe pilletje, maar wat deden ze daarvoor om impotentie te bestrijden? Welnu, de antwoorden zijn — al dan niet verrassend genoeg — legio. En waanzinnig. En gevaarlijk ook.

Implantaat van bokkenballen

Aan het begin van de 20ste eeuw heeft de notoire kwakzalver Dr. John Romulus Brinkley zijn oplossing voor impotentie klaar. Hij verricht bij zijn patiënten een zaadbaltransplantatie, waarbij de mannentestikels worden vervangen door bokkenballen. De eerste ingreep gebeurt op vraag van een veeboer genaamd Bill Stittsworth, die jaloers is op de stevigheid waarmee zijn bokken hun geitjes in het donker knijpen. De vruchtbaarheid van de bok wordt overigens al langer bewonderd in verschillende culturen. Zo vormen in melk of boter gekookte bokkentestikels het krachtvoer bij uitstek in het oude India.

Nu vraag je je natuurlijk af of dit ook echt werkte? Nope, absoluut niet!

Elektrostimulatie

Een veelvoorkomend hulpmiddel tegen impotentie in het pre-Viagra tijdperk is elektriciteit en meer bepaald elektrostimulatie. In de jaren 1880 verloopt zo’n behandeling via de endeldarm en de urinebuis. Een korte cilinder verdwijnt in het ene en een sonde in het andere uiteinde. Daartussen wordt een elektrische lading gecreëerd.

Ook daarvoor, sinds halfweg 1700, is er voor de rijkeren al elektrotherapie weggelegd. Zo kan een elektrische riem in dit tijdperk niet enkel “nerveuze uitputting” maar ook nier- en rugpijnen bestrijden.

In de jaren 1870 geven artsen hun patiënten dan weer galvanische baden. Het zijn letterlijk badkuipen vol water geladen met elektroden. Het lichaam of de geslachtsdelen van de patiënt worden er in ondergedompeld.

In de piemel of de bibs

Van impotentie wordt lang gedacht dat het veroorzaakt wordt door overmatige masturbatie. De bestrijding is een metalen staaf die de urineweg verwijdt. De staven worden daarvoor door de penis geduwd tot het uiteinde (meestal een metalen bal) in de urinebuis zit. Daarop worden geluidsgolven op de staaf losgelaten of zelfs zuren (zoals salpeterzuur en zilvernitraat) geïnjecteerd, ter stimulatie van de urinebuis en de blaas.

Aan de overkant gebruikt men dan weer een aarswarmer, een apparaat uit het begin van de 20ste eeuw. Dat is zegmaar een langwerpige gloeilamp met stekker. De stekker steek je in het stopcontact en de gloeilamp in de bibs. Deze zendt licht en warmte naar de prostaat, hierdoor zou je minder masturberen.

Radioactieve suppo’s

Radium wordt ontdekt in 1898. Al snel beschouwt men het als een mogelijke remedie voor zowat alles, waaronder blindheid, nierproblemen en impotentie. Sommige mensen drinken radioactief water, terwijl anderen ervoor kiezen om het rectaal te absorberen via suppositoires. Ook radioactief ondergoed is in deze periode geen vreemd zicht. De zogenaamde radio-indoctrinatie wordt hier verwezenlijkt met 7 of meer in radium gedrenkte papiervlokjes verzameld een klemband, waarin mannen hun geslacht nestelen.

De radiale rage sterft uit vanaf 1925, wanneer radiumvergiftiging tal van levens begint te eisen. Vanaf 1938 worden radiumproducten verboden op de reguliere markt.

Ratten, wespen en andere dieren

In 1892 adviseert Dr. Edward Martin strychnine-tonica (ook wel bekend als rattengif) aan mannen met impotentie. Opvallend genoeg worden zijn patiënten aanvankelijk vaak inderdaad beter. Dat is: voor ze verslechteren of sterven, dan.

Naast ratten wordt ook wel eens naar wespen gekeken. Zo moedigt de Kama Sutra impotente mannen aan om wespenangels te mengen met olie en het mengsel gedurende 10 dagen aan te brengen op de penis.

De oude Egyptenaren gaan hun mosterd bij een ander dier halen, de krokodil. Als remedie tegen impotentie schrijven zij meer bepaald het hart van een babykrokodil voor. Het hart moet op de grond vermengd worden met een beetje houtolie, die vervolgens op de penis wordt aangebracht. Achter de methode schuilt het geloof dat impotentie veroorzaakt wordt door kwade spreuken, die verjaagd moeten worden.

Soortgelijk gaat de Franse arts Charles Edouard Brown-Sequard, tot slot, te rade bij hond en cavia. Aan het einde van de 19de eeuw theoretiseert hij dan ook dat dierlijk sperma impotentie kan genezen. Op 72-jarige leeftijd besluit hij ineens ook maar om zelf de proef op de som te nemen en als proefkonijn voor zijn eigen theorie op te treden: hij injecteert het sperma van honden en cavia’s in zijn testikels. Achteraf zijn veel collega’s zo onder de indruk van Charles’ vitaliteit dat ze besluiten om de procedure ook op hun patiënten toe te passen. Van een aanstekelijke methode gesproken…